Akşamın ışıkları vurur parmaklarıma
Güneş batarken
Amcaların gölgesi çıkmıyor rüyalarımdan
Kabus bu dünya


Duvarlar hep duvarlar
Sıkıştım annemin rahminde
İnsanlar bu insanlar
Öyle uzak öyle yabancı


Düşünürüm insanları,küçücük beyinler
Mutlu olmaya yeter
Vuruyor insancıklar vuruyor insanları
Bu şarkı söylenirken
Şehirler hep şehirler
Aynı hepsi aynı mezar
Yaşamlar bu yaşamlar
Öyle kısa öyle acı


Seni kendimden çaldım
Tek başıma kaldım
Yalnızlıktan utandım ben
Adımlarımı sattım


Yarınlarımı attım
Sana varamadım ben.