Koparıp aldılarsa dallarımdan seni
Aynı sigaradan ayırmak bir kahve fincanı
Aptalca gülümseyip saçmalamak seni
Özlemek nedensiz uzakta bir canı
Sokak ışıklarının parkelerime vuruşu
Bana mı inat yılın temmuzunda duruşun
Gelememeyi bakır tepsiyle sunuşu
Kalbimin çölünde bir kadın buruşur
Aşk ütopyaların ucusun
Ne ben bizim ne sen bu sonun suçusun
Garipsin, ırak biraz da kurusun
Ya bırak sözde sen de durusun
Saçlarının kırıklarını okşa
Yalnız o bilirim ağır karanlık aşka
Çevir sırtını güneşe yasla ve bekle
Namelerim gelir bu akşam
Nakarat x2
Bir parçam kopuyor içimden
Dinmiyor, acısı bitmiyor
Silinmiyor anısı Verse 2:
Yağan bir yağmur gibi özlemek aralıksız
Sararır yapraklarım dallarım dayanıksız
Nefes gibi solumak aralıksız
Gelme derim buralar fazla ıssız
Yabancıyım gözlerine
Bir yalancıya mı aşık bu kalp çökerim dizlerime
Hata yapmak her defada güvenip hislerine
Zor geliyor basmamak izlerine
Vururken avcılarda ahile bu son dördün
Gelememen bir yana ışıklarımı söndürdün
Yine de döndürdüm gelirsin diye
Şu yaşları gözümden süzersin diye
Bir gün biz oluruz kurursa huyun
Kim bilir değişir yüzün, uzar mı boyun?
Bulursun beni adını kazıdığım o bahçede
İstersen gelme gülüm ben yine buyum..
Nakarat x2 (Rashness):
Bir parçam kopuyor içimden
Dinmiyor, acısı bitmiyor
Silinmiyor anısı.